XXX Kongres Uzdrowisk Polskich
Kongres to najważniejsze doroczne wydarzenie poświęcone branży uzdrowiskowej i sanatoryjnej w Polsce. Jubileuszowa, trzydziesta, edycja Kongresu odbyła się 13-15 listopada w Ciechocinku – mieście, które w bieżącym roku obchodzi jubileusz 200-lecia budowy Fabryki Soli, dającej początek Uzdrowisku Ciechocinek. Wydarzenie pierwotnie miało odbyć się we wrześniu, jednak z uwagi na powódź na południu Polski zostało one przeniesione na listopad.
Podczas Kongresu o najistotniejszych kwestiach lecznictwa uzdrowiskowego, turystyki uzdrowiskowej i polityki zdrowotnej, dyskutowało około 200 osób, w tym reprezentanci prawie wszystkich uzdrowisk w Polsce, przedstawiciele administracji rządowej, przedsiębiorcy, lekarze-balneolodzy i inni eksperci. Szczególnie dużo uwagi poświęcono wyzwaniom związanym z postępującym starzeniem się społeczeństwa polskiego oraz oczekiwanym w najbliższych latach silnym wzrostem zapotrzebowania na usługi lecznicze w uzdrowiskach polskich. Wydarzenie było także okazją do odwiedzenia stoisk przedsiębiorstw, instytucji i organizacji, na których prezentowane były produkty i usługi związane z uzdrowiskami, w tym prowadzonych na ich obszarze pomiarami meteorologicznymi.
Kongres Uzdrowisk Polskich odbył się w ramach Europejskich Dni Dziedzictwa. Wydarzenie zorganizowano pod hasłem „Powrót do źródeł”, nawiązujących do pojęć takich jak zdrój, cieplica, salina, czy szerzej – do genezy powstawania zdrojowisk. Istotnym zagadnieniem było także wodolecznictwo, w tym wg metody Kneippa, która w 2015 r. została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości. Odbyła się również projekcja filmu dokumentalnego na temat Ciechocińskiej Fabryki Soli, który przedstawia nieznane dotąd, rewelacyjne informacje na temat miejscowego przemysłu solnego, będące pokłosiem odnalezienia w 2020 r. kopii raportu Alexandra von Humboldta w jednym z niemieckich archiwum.
Reprezentantem Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej - Państwowego Instytutu Badawczego na Kongresie był dr Jakub Szmyd, biometeorolog z Centrum Meteorologicznej Osłony Kraju. W panelu „Miasto Zdrowia” przedstawił on zagadnienie bioklimatu uzdrowisk polskich i możliwości jego wykorzystania w leczeniu. Mimo wielkiego rozwoju medycyny, klimatoterapia nadal ma istotne znaczenie w leczeniu kuracjuszy i działaniach profilaktycznych. Rolę warunków klimatycznych w powstaniu i rozwoju uzdrowisk przedstawiono na przykładzie Zaleszczyk. Miasto to było uważane za przedwojenny polski biegun ciepła, a panujący tam klimat, cechujący się długim, gorącym latem oraz dużym usłonecznieniem, porównywano do czarnomorskiego i śródziemnomorskiego. Uzdrowisko to było powszechnie znane z zabiegów helioterapeutycznych prowadzonych na wykutych w skale tarasach w dolinie Dniestru, skierowanych do dzieci z krzywicą oraz osób chorych na nerki. Specyficznym miejscowym surowcem stosowanym w leczeniu były również owoce południowe, słabo dostępne w przedwojennej Polsce (m.in. kuracje winogronowe).
