Rozwój numerycznych prognoz pogody w IMGW

Prognozowanie pogody przy użyciu modeli numerycznych stanowi jedno z najważniejszych osiągnięć nauki w zakresie krótko-, średnio- i długoterminowego przewidywania stanu atmosfery. Tak spektakularny postęp nie byłby jednak możliwy bez wysiłku społeczności badaczy, inżynierów i specjalistów technologii informatycznych, którzy przez niemal 100 lat dokonywali kluczowych odkryć i udoskonaleń. W ich gronie nie zabrakło pracowników polskich instytucji badawczo-rozwojowych, w tym ekspertów z Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej.

Pierwszą numeryczną prognozę pogody (NPP) policzono przy użyciu – nowatorskiego w ówczesnym czasie – lampowego komputera ENIAC znajdującego się w Princeton University (USA), a jej twórcami byli J.G. Charney, R. Fjortoft i J. von Neumann (1950). Prognozę pola geopotencjału (wysokości powierzchni) 500 hPa na 24 godziny uzyskano z modelu ekwiwalentno-barotropowego równania wirowości. Teoretyczne podstawy modelu zostały wypracowane przez Charney’a w 1949 roku, a poprzedzone pracą C.G. Rosby’ego, która ukazała się w 1939 roku. Zastosowana metoda numeryczna (w tym analiza stabilności schematu różnicowego) była rezultatem częściowo utajnionych prac, prowadzonych w Los Alamos przez von Neumanna. Wpływ na pracę Rosby’ego mieli współcześni mu F. Exner i H. Ertel (1942), H. Philips (1939), E. Eady (1949, 1952), A. Eliassen (1949), J. Petterssen i J. Bjerknes (1904), twórca meteorologii synoptycznej i teorii rozwoju frontów atmosferycznych).

Więcej: https://obserwator.imgw.pl/rozwoj-numerycznych-prognoz-pogody-w-imgw/