Satelitarne obrazy miejskiej wyspy ciepła

Zjawisko miejskiej wyspy ciepła (MWC), będące antropogeniczną modyfikacją klimatu lokalnego na obszarze miasta, spowodowane jest przede wszystkim zwiększonym udziałem zabudowy oraz zmniejszoną obecnością roślinności. Występowanie MWC udowodniono po raz pierwszy w latach 30. XIX wieku dzięki pomiarom temperatury powietrza prowadzonym jednocześnie w terenie miejskim i pozamiejskim. Dopiero około 150 lat później, tj. w latach 70. XX wieku, stało się możliwe obrazowanie zjawiska MWC za pomocą satelitarnych pomiarów promieniowania w podczerwieni termicznej. Jednak wykorzystanie tych informacji nastręcza pewnych trudności, bowiem satelitarny obraz MWC nie jest tożsamy ze zjawiskiem MWC obserwowanym w przyziemnej warstwie atmosfery.

Miejska wyspa ciepła może być współcześnie definiowana jako zjawisko, polegające na termicznym uprzywilejowaniu terenu zabudowanego względem sąsiednich terenów – niezabudowanych lub zabudowanych w niewielkim stopniu. To uprzywilejowanie oznacza, że w obszarze miasta obserwuje się cieplejsze powietrze i/lub cieplejszą powierzchnię terenu niż w obszarze pozamiejskim. Jeśli chcemy ocenić intensywność MWC, obszar pozamiejski należy potraktować jako referencyjny (za obszar pozamiejski można przyjąć teren pokryty niską roślinnością), tzn. od wartości temperatury powietrza lub temperatury powierzchni terenu na obszarze miejskim odjąć wartości odpowiedniej temperatury na obszarze pozamiejskim. W zależności od tego czy intensywność MWC szacujemy na podstawie temperatury powietrza, czy temperatury powierzchni terenu, możemy dookreślić zjawisko jako odpowiednio atmosferyczną lub powierzchniową MWC.

Szczegóły https://obserwator.imgw.pl/satelitarne-obrazy-miejskiej-wyspy-ciepla/